ช่วงนี้ก็รู้สึกขี้เกียจจะพิมพ์บันทึกอะไรเลย รู้สึกว่าชีวิตถูกการอาชีพดึงดูดจนหมดไปแล้วครับ วันนี้ผมตื่นสาย ปกติผมต้องตื่นไวเพราะจะต้องขับรถไปจอดที่สถานีรถไฟกลางที่ปุตราจายา ผมต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงด้วยนะครับ ร่วมเวลาตื่นเช้า ออกจากเตียงไปอาบน้ำ แต่งตัว สวดมนต์กราบไหว้พระ ล่งไปขับรถ แล้วก็ขับรถไปสถานีรถไฟ
สาเหตุที่ผมไม่ขับรถไปสำนักงานที่กัวลาลัมเพือร์โดยตรงก็คือเพราะแถวนั้นมันหาที่จอดรถยากและมันน่าเครียด ผมน่าจะประสบอุบัติเหตุ ฉะนั้นผมนั่งรถไฟดีกว่า ผมนอนในรถไฟระว่างทางจะเข้ากัวลาลัมเปือร์จากฉานเมือง
งานผมยังไม่หมด ผมไม่เห็นมันจะหมดง่ายๆ กับสถานการ์การเมืองในสำนักงาน วันเสาร์วันอาทิตย์ก็ผมแค่อยู่บ้านไม่ได้เที่ยวไกล เพื่อนหรึคนรู้จักก็ไม่ค่อยมีในเมืองนี้
นั่งดูปลาคาร์ปก็ถือว่าบุญแล้ว ตอนเที่ยงไปกินข้าวราดแกงแล้วก็กลับห้องนอนเล่น ข้เกียจจะทำอะไรเลย ไม่มีอารมณ์ ซึ่มเศร้ากับชีวิต ตอนเย็นก็ออกไปเดินเล่นชมบรรยาคาศรอบบ้าน
เที่ยวชาฟต์บิวรี่ก็เห็นร้านๆ นั้นไม่มีอะไรมาก มีโรงงานของบังแขกอาหรับผลิตขนมคูนาฟ่า กลิ่นหอมจากโรงงานพวกบังก็แปลกๆ น่าจะเป็นกลิ่นเครื่องเทศจากประเทศเค้า
ข้างล่างก็มี โลร่งบลากัง หมายความว่า ซ่อยหลังร้าน ที่เป็นถนนคนเดินทาง มีโต๊ะนั่งเสวนาแบบตลาด พ่อค้าและแม่ค้าตั้งแผ่งขายสิ่งของหลายอย่างเช่นอาหาร เสื้อผ้า โชว์สัตว์เลี้ยง และอีกเยอะผมก็ไม่ได้เดินทางเห็นรายละเอียด
เบื่อ ... ชีวิตยังอยู่จุดเดิมจะออกไปที่ไหนก็ยังไม่มีแรงบันดาลใจ แค่นี้เองก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ
