เบื่อมาก ลงไปหากาแฟที่เซเวน คิดเรื่องงานเกลี่ยดไอ้พวกคะลิ่งที่ทำลายโอกาสและอนาคตของผม มันมีฝันจะแย่งแผนกงานนั้นป็นสมบัติของพ่อมันเพื่อจะอวดกับเพื่อนพี่น้องพรรค์สังคมนิยมของมัน แล้วผมที่เป็นข้าราชการใต้รัฐธรรมนูญถูกมันบังคับใจเป็นหมารับใช้ของพรรค์การเมืองของมันเพราะมันมีอำนาจในองคกร์ที่ทำงานของเรา
นั่งกินกาแฟเฉย ๆ หลังร้านอาหารญี่ปุ่นณชมวิวรอบตัวเมืองนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจมาก เมืองในรัฐนี้ส่วนมากไม่มีวัฒนาธรรมเอง ประชากรมันมีแต่คนชื่อสายผู้อพยพจากเมืองจีน ทะมิฬนาดู และอินโดนิเซีย ที่ลงมาเป็นแรงงานสมัยอังกฤษและหลงจากมลายาแห่งอังกฤษเปลี่ยนเชื่อเป็นมาเลเซิย ร่วมกันคนต่างจังหวัดอย่างผม ส่วนชาวพื้นเมืองเดิม ๆ แห่งรัฐนี้เป็นโอรังอันซรี ชนเผ่าชาวเตอมวน และ ชาวมะเมรี่ ที่อาศัยอยู่แถว ๆ เกาะแครี่ในอำเภอกลาง พวกเค้าไม่ค่อยมีสิทธิอะไรมากเพราะไม่ทันร่วมกันในการตัดสินก่อนรัฐบาลอังกฤศลาออกเป็นผู้จัดการเมืองสหพันธ์รัฐมลายา เค้าเป็นพลเมืองชั่นสองแย่กว่าชาวจีนหรอชาวอินเดียในรัฐบ้านเมืองของเค้าเอง
รู้สึกโดดเดี่ยวจังครอบครัวผมก็ไม่มีแล้ว เพิ่มกับสถานการณ์โควิดที่ทำให้อนาคตทุกคนดูสับสน ผมก็เลยปฎิเสธไม่ได้ว่า ผมรู้สึกระแวงและเครียดมากครับ
มันจะมืดแล้วครับ เวลาในประเทศนี้ไวหนึงชั่วโมงกว่าประเทศไทย ผมขอตัวกลับห้องก่อนนะขอบคุณครับ
