จำไว้ผมถูกบังคับใจมา อีนางกะหล่ำปลีมันหนี้ผมตลอดแล้ว สิ่งแรกที่ผมต้องทำคือทำแคลมเงินค่าเสียหายของผม
น้ำมันรถตามกิโลเมตร
ไปที่ทำงาน
กลับจากที่ทำงาน
ผมทันทีคุยกับนาจิฮะห์ อดิตเพื่อนร่วมงานผมที่ล่าออกเพราะเขไม่ไหวกับสันดานเสียอีกะล่ำพลีและอีบิ๊กมะม่า เขาไปทำงานที่ยูนีเซฟแล้ว เขาบอกว่าอีเส่ลวี จนท. ยูนีเซฟทีทำงานเกี่ยวของกับสถานที่กักขังและการป้องกันเด็กมันใจร้าย มันพยายามขาดควางโอกาสเขาคุยกับ อาจารย์ ฟาระห์นินี กรรมาธิการที่สำนักงานกรรมาธิการสิทธิของเด็กแห่งมาเลเซีย ซึ่งสำนักงานนี้เป็นที่ทำงานปัจจุบันของผม
หน้าผมดูง่วงๆ นี้คือผมต้องออกจากบ้านตอนมืดเพราะกลัวหลงทาง ผมถึงที่รีสอร์ท IOI ก็ประมาณ 07.00 น. แล้วก็ไม่รู้จะไปไหนเพราะมีตตี้งมันเริ่มตอน ณ. เวลา 09.30 น.
ผู้จัดการมีตตี้งครั้งนี้เป็นกระทรวงเศรษฐกิจ ผมแค่นั่งเป็นผู้สังเกตการณ์เท่านั้นแทนอีกะล่ำพลี รายงานก็ยังไม่ทันจะทำ มีตตี้งมันเยอะจริงงง !!!
